Хатка з матчынай душою
Апошнім часам мы ўсё часцей звяртаемся да сваёй духоўнай спадчыны, імкнёмся зразумець светаўспрыманне, мары і надзеі нашых продкаў. З людзьмі мінулага нас звязвае духоўная і крэўная сувязь. Трэба цікавіцца гісторыяй, культурай сваёй радзімы, каб захаваць іх, прынесці ў дар нашым нашчадкам. Каб разабрацца ў саміх сабе…
А спадчына гэта вельмі багатая: архітэктура, жывапіс, музыка, народныя абрады, прыкметы і павер’і. Цікава ўявіць сабе тое, як жылі нашы продкі: як выглядалі двор, хата, прадметы побыту ў ёй.
Якой далёкай не будзе дарога,
Якім бы шырокім
не здаўся прасцяг, —
Вяртайся сюды, да святога парога:
Адсюль твой пачатак
і тут твой працяг.
Сёння для вучняў сярэдняй школы №4 прайшла цікавая этна-вандроўка па краіне нашых продкаў «Хатка з матчынай душою».
Мы завіталі на вясковую сядзібу, пагаварылі пра родную хату, пра продкаў, пра рэчы, якімі карысталіся нашы дзядулі і бабулі.
Для кожнага чалавека, асабліва вяскоўца, сядзіба — гэта спадчына, зробленая яго рукамі. Уздыхаць па старых рэчах, вяртацца да старога ўкладу жыцця не варта, але ведаць, як жылі нашы дзяды-прадзеды, трэба.
Разам з дзецьмі бібліятэкар абмеркавала, што страцілі мы з гэтай спадчынай, што прыдбалі за свой век.
Пры яркім святле бліскавіцы відаць усё навокал. А пры святле свечкі на покуці ў матчынай хаце, пры святле малітвы ў душы відаць і тое, што засталося ў мінулым, і ясніцца шлях у будучыню. Хата для селяніна была не проста дахам, пад якім ён хаваўся ад холаду і непагадзі, гэта была невялічкая абжытая прастора на вялікай зямлі, яго сусвет, дзе праходзіла жыццё — яна абараняла гаспадароў ад уплыву варожых людзям цёмных сіл.
Прысутныя на мерапрыемстве змаглі не толькі атрымаць уяўленне пра беларускі побыт, але і далучыцца да спадчыны свайго народа і зразумець, як важна ведаць сваё мінулае і даражыць ім.
